Ek woll, ek koss noch eene keer Määges fruch uit et bett opstoan,
Ek wolle, ek koss noch eene keer di alde Trapp heronder goan
Ek woll, ek satt noch eene keer in de wärme Köök met Oma,
En wurd noch eene keer dör den Hoff gedrage van minne Opa.

Eene keer noch met de Ooge tu de Glocke van St. Lambertes hööre,
ohne met Sörg te denke, wat sall wäll vandaag werr alles gebööre.
In den Daag herin lääwe, op den Bolzplatz spööle bei Franken,
än oowess met et heele Familij on den Toffel dä liewe Gott danken.

Mett de Fiets dör de Märsse Stroat noar „Opa än Oma Strasse“ foare,
in minne Röck de Donsbröggsse Kerk, än vörr min de alde Möhle.
in den Hoff, de Kopp nor onder, on de Teppichstang hange,
En dann met de Seikschepper in den Boanegraaf Fesskes fange.

Eenen daag, een Stond blos geen Sörge te hämme, blos näs frugger lääwe,
beij Opa op dä Schlepp, än de röök van Omas Pannekuuke öm ons heen.
Gehalde en beschermd van sin stärke Hande, dat sall et noit meer gääwe,
Ek sinn wärr dä klääne Jong, Oma än Opa gefft et nit mehr, än ek fühl min alleen.

Met Papa sin lääre Aktemapp onder minnen Ärm stolz op „Bauleitung“ goan,
On Weihnachten in de guje Kamer vörr den Tannenboom met Engelshaar stoan.
Niet een Seköndje met den Gedanken verduun, dat alles es irgendwann vöörbeij,
dat alles es lang her, mar min Erinnerungen kann min nimmes nehme, dat mekt min bleij!

(Hermann-Josef Hendricks, im Sommer 2013)